:: بازدید امروز : 4036
:: باردید دیروز : 135
:: بازدید هفته : 21823
:: بازدید ماه : 35266
:: بازدید سال : 80521
:: بازدید کلی : 913926

پایان نامه تاثیر سپرده به عنوان عامل درونی بر سودآوری بانک‌های دولتی و خصوصی

نوشته شده توسط : admin

اندازه بانک

اندازه بانک معمولا به صورت کل داریی‌ها اندازه‌گیری می‌شود و در بین متغیرهای خاص بانک، اندازه بانک‌ها از اهمیت بیشتری برخوردار است، زیرا هر چه بانکی بزرگتر باشد، برای تخصیص هزینه‌های ثابت مبلغ کمتری پرداخت می‌کند و اینکه آن برای بانک‌ها جهت به دست آوردن سهم بزرگتری از بازار و سودآوری بالا مفید است (Koasmidou,2008). بانک‌های بزرگ در مقایسه با بانک‌های کوچک از محصولات و وام‌های متنوع‌تری دارند. به علاوه پتانسیل تنوع پذیری بالاتر و استفاده از صرفه‌جویی‌های ناشی از مقیاس نیز در یک اندازه بزرگتر موضوعیت دارد. به طوریکه، تنوع پذیری، ریسک را کاهش می‌دهد و مقیاس‌های اقتصادی منجر به افزایش کارایی عملیاتی می‌گردد. از این‌رو، می‌توان انتظار داشت که اندازه بانک اثری مثبت بر سودآوری آن داشته باشد. در این ارتباط در تعداد زیادی از مطالعات بیان می‌شود که اندازه بانک اثر مثبتی بر سودآوری بانک دارد (برای مثال، Pasiouras and Smirlock(1985); Koasmidou(2007); Bourke(1989); Molyneux and Thornton(1992); Bikker and Hu(2002); Goddard(2004); Goddard(2004)) بنابراین با توجه به مطالب فوق‌الذکر، در بانک‌های بزرگ صرفه‌های ناشی از مقیاس می‌تواند منجر به ایجاد هزینه متوسط کمتر گردد که این موضوع خود اثر مثبتی بر سود بانک برجای خواهد گذاشت. با این وجود، در خصوص بانک‌هایی که به شدت بزرگ هستند، پدیده عدم صرفه جویی به مقیاس ظاهر می‌شود و در نتیجه بین بین اندازه و سودآوری بانک رابطه منفی پدیدار می‌گردد. این موضوع را می‌توان به هزینه‌های بنگاهی، فرآیندهای دیوان سالاری و … نسبت داد. براین اساس، اثر کلی اندازه بانک بر سودآوری از دیدگاه تئوریکی چندان مشخص نیست و بعضا گفته می‌شود، بین دو متغیر مذکور رابطه غیر خطی وجود دارد.

۲-۲-۳-۱-۲٫ سرمایه بانک

یکی از عوامل موثر بر سودآوری بانک‌ها سرمایه بانک است. بانک‌ها می‌توانند با در اختیار داشتن سرمایه بالاتر به آسانی ثروت اعتباری خود را از طریق دادن وام افزایش و بدین ترتیب هزینه تامین وجوه را کاهش دهند. به علاوه، بانک‌ها با نسبت سرمایه بیشتر معمولا نیاز کمتری به منابع مالی خارجی دارند که این به معنای اثر مثبت بر سودآوری بانک است.[۱]علاوه براین، سرمایه بانک به صورت نسبت حقوق صاحبان سهام به دارایی‌ها اندازه‌گیری می‌شود، کفایت سرمایه را نشان می‌دهد و امنیت عمومی و سلامت موسسات مالی را به دنبال خواهد داشت در واقع سرمایه بالاتر به معنای توانایی بانک برای جذب زیان‎ها و اداره کردن در عرض ریسک سهامداران است. GUL, S.; Irshad, K. and Zaman,K:61 (2011)

همچنین ممکن است سرمایه بالا، بانک‌ها را به پذیرش ریسک بیشتر در پرتفولیوی دارایی‌های‌شان به وسیله افزایش پرداخت اعتبارات و تسهیلات به امید افزایش درآمد، تحریک کند. بنابراین، انتظار براین است که بین نسبت سرمایه و سودآوری بانک رابطه مثبتی وجود داشته باشد که این موضوع در مطالعات نشان داده شده است.[۲]

با این وجود، نگهداری بیش از حد سرمایه و نقدینگی باعث کاهش ریسک و کاهش بازددهی هر بانک می‌شود. براین اساس، بانک‌هایی که سرمایه کمتری دارند، ریسک پذیر بوده و انتظار براین است که بازدهی بیشتری داشته باشند. بنابراین، نسبت سرمایه براساس فرضیه ریسک – بازدهی اثری منفی بر سودآوری خواهد داشت (Uchenna et.al,2012:17).

۲-۲-۳-۱-۳٫ حجم سپرده‌های بانکی

از عوامل موثر مهم در سودآوری بانک‌های می‌توان به سپرده‌های بانکی اشاره کرد. وجوهی اعم از پول رایج کشورو یا پول کشور خارجیکه اشخاص حقیقی و حقوق تحت شرایطی که قانون تعیین می‌نماید، نزد بانکها و موسسات اعتباری نگهداری می‌نمایند، سپرده نامیده می‌شود. قبول سپرده توسط بانک باعث ایجاد تعهدات متقابل بین بانک و مشتریان براساس قرارداد فیمابین می‌گردد. عواملی که می‎توانند بر روند جذب سپرده‌ها توسط بانکها تاثیرگذار باشند عبارتند از نقدینگی بخش خصوصی، نرخ سود پرداختی، تبلیغات بانک، جوایز پرداختی، تعداد شعب بانک، تسهیلات پرداختی، درآمد ملی، درآمد سالانه و نرخ رشد جمعیت. (هدایتی و همکاران،۸۹:۱۳۸۳)

سپرده‌ها به دو نوع سپرده‌های دیداری و سپرده‌های غیر دیداری قابل تقسیم هستند. سپرده دیداری، به سپرده‌ای اطلاق می‌شود که به محض مطالبه آن از بانک و بدون اطلاع قبلی قابل پرداخت بوده و عیناً مانند وجه نقد قابلیت نقل و انتقال داشته باشد. این سپرده‌ در محاسبه حجم پول کشور منظور می‌شود. در حالیکه سپرده غیر دیداری به سپرده‌ای اطلاق می شود که در آن شخص سپرده گذار باید برای نقل و انتقال پول مراجعه کند. در یک تقسیمبندی دیگر نیز می‌توان سپرده‌ها را در چهار نوع قرض‌الحسنه جاری، قرض الحسنه پس انداز، سرمایه‌گذاری کوتاه مدت و بلند مدت تقسیم بندی نمود.(هدایتی و همکاران،۸۹:۱۳۸۳) به طوریکه:

[۱]. Berger(1995)

[۲]. Dmiguek-kunt and huzinga(1998); Abreumendes(2000); Ben Naeaur(2003); Yokeley(2007); Ditvish (2009)